D1 - Hardenberg

Zaterdag avond: voorbereiden opstelling, wissels en accenten voor de wedstrijd. Ik heb er een fijn gevoel bij, we zijn met 13 en het past allemaal mooi in elkaar. Zowel verdedigend als aanvallend met een goed bezet middenveld. Zondag ochtend 10 uur gesprek gemist, 10.15 Dorinda aan de lijn Elfride doet niet mee, want die dacht dat het thuis was en nu haalt ze het allemaal niet met haar werk. Beetje dom, want de wedstrijd staat al drie weken op Teamers. Machteld haakt ook af, want die wil niet verliezen en als er een veldspeler in het doel staat die nooit keept nou dan verliezen we dik. "En dan twee uur heen en terug in de auto dat zie ik niet zitten". Ik ben verbijsterd, nog 11 over. Weg voorbereiding. Dat Dorinda dan het keepen op zich neemt vind ik klasse! En zo'n uitrusting aandoen is op zich al een hele tour.... Maar het gaat goedgemutst en Inge helpt haar, totdat de kantine mevrouw roept je moet je niet hier omkleden, de veteranen komen zo. Nou denk ik dat de beide dames daar niet spannend van worden na de verhalen op de heenweg in de auto over heerlijke Essent en ANWB mannen.  Hoewel die Essent kerels kennelijk alleen in de tuin blijven (beetje sukkelig als je het mij vraagt). Het verhaal over een spugende L. over een in rokkostuum lopende trainer laat ik dan maar helemaal voor wat het is...

In de voorbespreking maar even aangehaald dat we het niet hebben over wie er niet is, maar over wie er wel zijn. En dat we ook met 11 best een eind kunnen komen. De warming up ging geconcentreerd en ontspannen. Hiernaast zie je dat Seantain de een of andere mop heeft verteld, ik geloof iets over New York ofzo. "Ken je die van die speelster die naar New York ging al?" Nee? Nou die ging niet.... LOL. Gelukkig maar, want dan waren we met 10 geweest...



De wedstrijd verliep goed er werd als team gespeeld en we kwamen voor met 1-0. Toen kwamen Dunja en Imke en iedereen liet van de zenuwen bijna zijn stick los (grapje). We liepen wat averij op en gingen ongelukkig met 3-1 achterstand de rust in. Nog maar eens gehamerd dat we hier meer uit konden halen. Iedereen geloofde er in, helaas kreeg Claudia opnieuw last van krampende kuiten, wat niets met conditie te maken heeft. Een bezoekje fysio lijkt aan te raden. Ook Inge ging op 1 been verder. Gevolg omzettingen die niet fijn waren, maar wel noodzakelijk. Dat het uiteindelijk 5-2 werd was verdiend voor Hardenberg. We gingen ook te veel ons best doen, maar vergaten wel alle afspraken. Iedereen hard geknokt, zeker weten. We banen ons een weg naar de winterstop, hopelijk kunnen we daarna met een complete selectie verder.
Dorinda bedankt voor het keepen, Dunja en Imke toch weer klasse dat jullie er als geblesseerden waren.
Het spreekwoord is "Als het niet gaat zo als het moet, dan moet het maar zo als het gaat". Zo is het maar net. Gewoon blijven trainen en als de zwemsters weer aan land zijn... Dan, dan...
Mag Inge weer gewoon mee terug naar Twello in de auto, want het is wel een eind fietsen...