De dames moesten tegen mijn "oude" cluppie SMHC uit Raalte. In de voorcompetitie werden we met 7-0 in de pan gehakt. In de eerste ronde van de competitie speelden we 3-3 gelijk.
We hebben de laatste weken nogal wat oefeningen gedaan om de bal goed in het spel te brengen. Achterlangs en vooral bewegende middenvelders die zich aanbieden. Er was een voorons doen goede opkomst en de training intensiteit werd ook wat opgeschroefd. Inmiddels weten we dat wanneer je 3 wissels hebt dat je dan goed door kan wisselen en dat je daarmee zogenaamde "inkak" momentjes voor komt.
In deze examentijd is het best lastig om "compleet" te zijn. Nu lukte dat prima. Ik heb donderdag de wedstrijd "getraind", opbouwen, balkant-helpkant, strafcorner.
De eerste helft ging gelijk op, met een door zet actie van Dunja die de 1-0 opleverde haalden we de rust. Er werd hard gebuffeld, ik had de dames voorgehouden dat 70 minuten er vol voor gaan het motto was. De Raaltese dames weten op deze manier ook zo hun punten bij elkaar te sprokkelen. Het werd dan ook een waar hockeygevecht. Opvallend is dat dan de vlam in de pan springt en nu wel bij SMHC. Tja, een beetje vreemd, want als je zelf fysiek speelt kun je ook iets terug verwachten. Grote winst aan onze kant was dat we ons mondje dicht hielden. In deze wedstrijden zien de scheidsrechters natuurlijk nooit alles.
We liepen tegen de 1-1 aan een onterechte strafbal, hoewel waarschijnlijk iedere scheidsrechter hem gegeven zou hebben. De spits van SMHC was doorgebroken in volle vaart, Elfriede onze keep kwam uit en wierp zich voor de bal (en daar is niets verkeerds aan). Dat dan daarna de spits in volle vaart over haar heen kletst ziet er vervaarlijk uit. Maar goed thats all in the game.
Vanaf minuut 17 in de tweede helft geef ik dan het sein tot meer druk, hoger staan. En hoe je het ook bekijkt, wij waren in control. Zij kwamen er niet meer uit. Er vielen nogal wat strafcorners en 1 er van leidde tot de 2-1.
We kregen nog 1 vervaarlijk schot tegen die door Elfriede gekeerd werd. Ik zie steeds meer structuur in het teamspel komen, ik zie de "geef nooit op" mentaliteit. Ik zie aan de goede kant verdedigen, ik zie veel minder vaak de meestal niet zo slimme harde klap naar voren. Ik zie dat we het als team oplossen. Dat is fijn om te zien. En ik zag:
Seantain met stick op tijd aanwezig zijn, Mignon prima als laatste vrouw spelen, zelfs Inge haar mond houden, Dunja zich blesseren maar toch ook maar weer niet, Elfriede een paar mooie reddingen, de zusjes Lisanne en Vivian vechten voor elke bal en gaan steeds beter spelen, ik zie ze elke wedstrijd groeien, Imke weer heerlijk lopen sleuren en slepen, Cynthia af en toe mooi inschuiven, nou ja ik hou er mee op. Pluim voor iedereen en natuurlijk superfijn dat we deze pot ook eens winnend afsluiten.
We bouwen gewoon verder en zullen volgend jaar heel anders aan de start staan, reken daar maar op!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten